کبد، یکی از اندامهای حیاتی بدن، بهطور مداوم در معرض ترکیبی از فاکتورهای ایمنی، متابولیک و التهابی قرار دارد. در بسیاری از بیماریهای مزمن کبدی مانند هپاتیت ویروسی، استئاتوهپاتیت غیرالکلی و التهاب هپاتیک مزمن، پاسخ ایمنی بدن اگر بهدرستی تنظیم نشود، میتواند خود موجب آسیب بیشتر به بافت کبد گردد. یکی از مهمترین تنظیمکنندههای این پاسخ، اینترلوکین‑۱۰ (IL‑۱۰) است؛ سیتوکینی ضدالتهابی که نقش کلیدی در مهار بیشفعالی ایمنی و حفظ ترمیم بافتی ایفا میکند.

IL‑۱۰؛ سیتوکین کلیدی ضدالتهابی
IL‑۱۰ توسط انواع سلولهای ایمنی از جمله لنفوسیتهای T تنظیمی (Treg)، مونوسیتها و سلولهای Kupffer کبدی تولید میشود. این مولکول با اثر بر مسیرهای پیامرسانی التهابی، فعالیت سلولهای ایمنی مخرب را کاهش داده و به بازسازی بافت کبد کمک میکند.
مهمترین عملکردهای IL‑۱۰ شامل:
– مهار تولید سیتوکینهای التهابی مانند TNF‑α ، IL‑۱β و IL‑۶
– جلوگیری از فعال شدن بیش از حد ماکروفاژها و نوتروفیلها
– تقویت فعالیت سلولهای تنظیمی (Treg) جهت حفظ تحمل ایمنی در برابر آنتیژنهای خودی
– کاهش آسیب اکسیداتیو و مهار فیبروز ثانویه
نقش IL‑۱۰ در التهاب مزمن کبدی
در شرایط التهاب مزمن، سلولهای ایمنی کبدی بهویژه سلولهای کوپفر بیشفعال میشوند و مقادیر زیادی سیتوکینهای مخرب تولید میکنند. این فرآیند در بلندمدت باعث آسیب سلولی، نکروز موضعی و فیبروز میشود. در این میان، IL‑۱۰ با تعدیل پاسخ ایمنی، به عنوان یک “ترمز بیولوژیک” عمل میکند و التهاب را به سطح کنترلشدهای بازمیگرداند.
بهطور خاص، مطالعات نشان دادهاند:
- در بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن، سطوح پایین IL‑۱۰ با شدت بالاتر التهاب کبدی همراه است.
- در هپاتیت C مزمن، افزایش IL‑۱۰ میتواند پیشرفت آسیب هپاتوسیتی را مهار کند و احتمال پاسخ بهتر به درمانهای ضدویروسی را افزایش دهد.
- در بیماریهای خودایمنی کبدی، مانند AIH، IL‑۱۰ با مهار سلولهای T تهاجمی نقش حفاظتی دارد و از بدتر شدن التهاب جلوگیری میکند.
مکانیسم عمل IL‑۱۰ در مسیرهای سلولی کبد
عملکرد ضدالتهابی IL‑۱۰ از طریق مهار مسیرهای پیامرسانی NF‑κB و JAK‑STAT3 انجام میشود. این دو مسیر در تنظیم بیان ژنهای التهابی نقش اساسی دارند.
فرآیند بهطور خلاصه شامل:
- اتصال IL‑۱۰ به گیرنده اختصاصی IL‑10R روی سلولهای ایمنی
- فعال شدن STAT3 و القای بیان پروتئینهای مهارگر التهاب
- سرکوب تولید مولکولهای پروالتهابی در ماکروفاژها
- ایجاد تعادل میان التهاب و ترمیم سلولی در محیط هپاتیک
تأثیر احتمالی IL‑۱۰ بر روند فیبروز و بازسازی کبد
فیبروز، پاسخ مزمن بدن به آسیب پایدار کبدی است که با افزایش ماتریکس خارجسلولی و فعالیت بیشازحد سلولهای ستارهای همراه میشود. IL‑۱۰ با کاهش ترشح فاکتورهای فیبروژنیک مانند TGF‑β و PDGF، از پیشرفت این روند جلوگیری میکند.
افزون بر آن، IL‑۱۰ توانایی دارد از طریق تعدیل میکرومحیط بافتی، مسیرهای بازسازی هپاتوسیتها را فعال کرده و به ترمیم ساختار طبیعی لوبولهای کبدی پس از فروکش التهاب کمک نماید.

کاربردهای بالینی و چشمانداز درمانی
با توجه به اثرات وسیع تنظیمی IL‑۱۰، پژوهشهای اخیر بر استفاده از درمانهای مبتنی بر IL‑۱۰ یا القاکنندههای آن متمرکز شدهاند.
کاربردهای بالقوه شامل:
- درمان کمکی بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن ویروسی برای کاهش التهاب بدون سرکوب کامل ایمنی
- مهار فیبروز پیشرونده در NASH و AIH
- افزایش تحمل ایمنی پس از پیوند کبد از طریق کنترل واکنشهای التهابی
با این حال، تولید و تزریق مستقیم IL‑۱۰ به علت نیمهعمر کوتاه و اثر موضعی آن با چالشهایی همراه است؛ ازاینرو، پژوهشهای نوین به سمت استفاده از نانوترکیبات و حاملهای زیستی جهت پایدارسازی و هدفگیری کانونهای التهابی پیشرفته حرکت کردهاند.
پرسشهای متداول (FAQ)
۱. آیا سطح IL‑۱۰ در آزمایش خون قابل اندازهگیری است؟
بله، در موارد تحقیقاتی یا بالینی خاص میتوان سطح سرمی IL‑۱۰ را اندازهگیری کرد، ولی هنوز بهصورت روتین در آزمایشهای عمومی بررسی نمیشود.
۲. کاهش IL‑۱۰ نشانه چیست؟
کاهش یا نقص در تولید IL‑۱۰ معمولاً با التهاب مزمن پایدار، اختلال در ترمیم بافت و پیشرفت فیبروز همراه است.
۳. آیا IL‑۱۰ بهصورت درمانی استفاده میشود؟
در حال حاضر کاربرد مستقیم بالینی گسترده ندارد، اما مطالعات آزمایشی روی فرمهای نوترکیب و روشهای ژندرمانی در جریان است.
جمعبندی
اینترلوکین‑۱۰ یکی از مهمترین فاکتورهای ضدالتهابی طبیعی در بدن است که در کنترل التهاب مزمن کبدی نقش بنیادین دارد. تعادل مناسب بین تولید IL‑۱۰ و سایر سیتوکینها میتواند تفاوت میان بیماری فعال و کبد سالم در حال ترمیم را رقم بزند. آینده تحقیقات، احتمالاً شاهد توسعه درمانهای مبتنی بر افزایش فعالیت یا پایداری IL‑۱۰ در اختلالات هپاتیک خواهد بود.
منابع:
– [Cytokines and Liver Inflammation – Cleveland Clinic]
– [Chronic Hepatitis and Cytokine Regulation – CDC]
No.88
۰۴/۰۸










